Yaşı 45–50 yi gecen her insandan “Ah nerde o eski günler, eski bayramlar” diye başlayan sitem varı serzenişleri işitmişsinizdir.Acaba insanlar özledikleri ve aradıkları o Sabahın erken saatlerinde kalkıp, sevinçle giyinmeleri, gidilen ziyaretleri, el öpmeleri, büyüklerin verdiği hediyeleri, mendilleri, biriktirilen paraları, yenen tatlıları, toplanan şekerleri, oynanan oyunları, yapılan iadeyi ziyaretleri mi özlüyorlar? Belkide şimdi o topladıkları para, şeker, yeni elbiseler, ayakkabılar vb gibi çok istediği değerlere fazlası ile sahipler.

    Deme ki özlenen ve aranan bu maddi değerler değil. Aranan dostluklar samimi muhabbetler, sevdiklerinle beraber olmalar. Şimdilerde her şey çok farklı Bayramda misafir gelmesin diye evini terk ediyor insanlar. Büyük şehirlerde, maddi durumu iyi olanlar tatile dönüştürüyor bu bayram süreçlerini. Maddi durumu orta olanlar ise akraba ve eş-dostlarını ziyaretlere gidiyorlar. Ama bazı ziyaretlerdeki 'zorakilik' o kadar belli ki gözlerden okunuyor. Hani 'Bayram ziyaretine geldim ama gelmesem daha iyi olurdu' türünde…

  Geçenlerde bir dostumla görüştüm.” Köyü çok özlüyorum ve arasıra gidiyorum ama iki gün sonra sıkılıyorum” dedi. Dostum aslında köyün taşını toprağını ve havasını özlemiyor o özlediğini zannediyor. O eski dostlarını, eski kadim arkadaşlarını arıyor ve özlüyor onları bulamayınca iki gün sonrada sıkılıyor ve geri dönmek istiyor. Yüreğinde sızı ile birlikte.

 

  Eskiden yardımlaşma vardı.Derde,sıkıntıya ve sevince ortak olma vardı.Hani herkesin her istediğini alacak maddi kudreti yoktu ama az ile kanat vardı.İnsanlar aç gözlü değildi.Ayda yılda evde pişen bir yemeğin yarısı komşular ile paylaşılırdı ve bundan büyük zevk duyulurdu. İşte aradığımız ve özlem duyduğumuz bu duygu aslında.

 

  Yeni elbiseleri, ayakkabıları ancak bayramdan bayrama alınabilirdi. Bunun için çocuklar bayramları ve bayramlıkları dört gözle beklerdi. Bayramda giyilen yeni pabuçların ve pantolonların verdiği zevki ne verebilirdi ki. Şimdi maddiyatımız var çocukların her istediği hemen karşılanıyor bayram beklemeye ne gerek var. Çocuklar bu duyguyu nerden bilsin.

 

   Kısacası maddiyat, para bizleri bozdu. Hem de öyle kısa bir zamanda bozdu ki hiç kimse ne olduğunu bile anlayamadı. Artık kimse paradan başkasını tanımıyor. Bir araya gelinice evden, arabadan ve yazlıktan konuşuluyor.

 

 İçi boşaltılmış inançların değerlerini yaşıyoruz. Hep gösteriş ve şaşalı yaşama bakıyoruz. Yanında çalıştırdığı elemanına bakmayan ona öğle yemeği olarak simit yediren bir patron, işçisinin köle gibi çalıştırıp onun sırtından kazandığı ile gösteriş için hayır hasenat yapıyor.

 

 Evet, özledik hem de çok özledik. Eski bayramları, eski dostlukları, eski yardımlaşmaları kısacası eski insanlığı özledik.

 

   Alın sizin olsun maddiyatınız eviniz, villanız, son model arabanız ve taptığınız paralarınız. Verin bize çocuklarımıza miras kalacak eski dostluklarımızı.

 

 Korkmaz MERT

Facebookta paylaş
Twitter'da paylaş
Google+'da paylaş!
Pinterest'te paylaş!